Budda Słońce

W Tybecie był kiedyś człowiek, który nie był w stanie praktykować procesu stwarzania, fazy osiągania doskonałości, w ogóle niczego nie rozumiał, był dość tępy, przygłupi, nic do niego nie trafiało, nie był w stanie nauczyć się na pamięć ani jednej sylaby, bo wszystko mu się mieszało i myliło. Jego nauczyciel znalazł sposób: kazał u myśleć, że słońce wschodzące i zachodzące to jest Budda Amitabha i modlić się do słońca z przekonaniem, że to budda. Człowiek ten o poranku i wieczorem robił pokłony i modlił się do słońca, wierząc, że to budda. Po paru latach tego rodzaju praktyki, przy czym robił to absolutnie szczerze, z całkowitą ufnością, nie miał ani cienia wątpliwości, po paru latach praktyki zobaczył całą mandalę Buddy Amitabhy wraz z partnerką, z orszakiem, wszystko urzeczywistnił, ujrzał naturę swojego umysłu, swoją własną twarz i został widjadharą (tyb. rigdzin), joginem, który urzeczywistnił naturę umysłu.