Karma Kagju znana też pod równorzędną nazwą Karma Kamtsang jest jedną z czterech głównych szkół buddyzmu tybetańskiego. Szkoła Karma Kagju zapoczątkowana przez I Karmapę, Dusum Khjenpa (1110-1193) jest najdynamiczniej rozwijającą się szkołą buddyzmu w Europie.

sobota, 4 stycznia 2020

Ringu Tulku "Sześć Jog Naropy"



Mahamudra i Sześć Jog Naropy są kwintesencją buddyzmu tybetańskiego tradycji Kagju. Sześć Jog, zwanych też Sześcioma Dharmami(tyb. naro cie druk), to techniki medytacyjne, które  - w określonych etapach praktyki i przy zachowaniu pewnych warunków – wspierają praktykę mahamudry. Praktykuje się je podczas procesu spełniania (tyb. dzogrim)anuttara joga tantr, takich jak Guhjasamadża, Hewadżra, Czakrasamwara, Kalaczkra i inne.

Tradycja Kagju
Tilopa(988-1069), pierwszy guru linii Kagju, otrzymywał nauki Sześciu Jog od różnych nauczycieli. Nauki o Iluzorycznym Ciele i Wyrzucaniu Świadomości otrzymał od Nagardżuny, nauki o Jodze Snów i Stanie Bardo otrzymał od Czarjapy, nauki o Przejrzystym Świetle otrzymał od Lawapy(Dombupa), a nauki o Tummo(„psychicznym cieple”)  od jogini Sumati(Sudhagini). Ponieważ te cztery ustne tradycje połączyły się w jedną, linia Tilopy stała się znana jako Kagju*. Naropa(1016-1100)otrzymał przekaz Sześciu Jog od Tilopy. On i jego siostra Niguma nauczali tych praktyk tak szeroko, że stały się znane jako Sześć Jog Naropy i Sześć Jog Nigumy; obie te wersje są wciąż zachowane w naukach Kagju.
Do Tybetu przeniósł je Marpa Tłumacz(1012-1097), a dzięki jego wybitnemu uczniowi, świętemu poecie Milarepie(1040-1123), rozprzestrzeniły się one na wszystkie podszkoły Kagju.  Przez ostatnie tysiąc lat nauki te były gorliwie strzeżone i przekazywane w sekrecie. Nadal zachowane są w pierwotnej formie, jako ustny przekaz dawany jedyie tym, którzy przejdą przez dokładne przygotowania. Dzięki temu praktyki nie mogą zostać zniekształcone czy mylnie zrozumiane. Ahapramana samaja nama dakini upadesia, z komentarzem Marpy, to podstawowe dzieło dotyczące Sześciu Jog. Pośród dostępnych w Indiach trzydziestu kilku różnych prac na ten temat znajdują się też wcześniejsze i późniejsze kape** napisane przez Tilopę i Naropę.
Tybetańscy urzeczywistnieni i uczeni opracowali później rzecz jasna wiele komentarzy. Jednak koniecznie należy zwrócić uwagę na fakt, że mimo obszernej literatury, jaka jest dostępna, nie da się praktykować Sześciu Jog bez pomocy doświadczonego guru.
Tutaj podany zostanie tylko ogólny zarys Sześciu Jog Naropy, bez zagłębiania się w ezoteryczny aspekt nauk.

Wewnętrzne ciepło(tyb. tummo***)
Czandali czy też tummo znaczy: „gniewny” lub rozwścieczony”. W wyniku określonych praktyk medytujący wytwarza i odczuwa pewnego rodzaju „psychiczne ciepło”. To ciepło służy do spalenia wszelkich możliwych przeszkód i pomieszania. Jest to „rozwścieczony” czy „gniewny” ogień. Chociaż kładzie się tu nacisk na wytwarzanie ciepła, czandali nie zajmuje się jedynie tym. Inną ważną częścią tej jogi jest praktykowanie z nadi, praną i bindu*****, co pomaga w osiągnięciu urzeczywistnienia poprzez zsynchronizowanie ciała i umysłu.

Symbolika nadi, prany i mana w tekstach tantrycznych
Teksty tantryczne opisują pranę jako konia, umysł(skt. mana)jako jeźdźca, nadi jako ścieżka, a bindu jako pokarm umysłu. Prana działa w dwóch kanałach: lewym(lalana) i prawym(rasana) i dlatego nasz umysł pojmuje rzeczy w sposób dualistyczny. Innymi słowy: tkwimy w dualizmie, ponieważ prana znajduje się w lalanie i rasanie. Te dwa kanały reprezentują działania przedmiotowo-podmiotowe i działania karmiczne.

Umysł postrzega niedualność zjawisk
Jeżeli jednak prana wpłynie do centralnego kanału(avadhuti), to przemieni się w pranę mądrości. Wówczas umysł pojmuje niedualność zjawisk i urzeczywistnia wszystkie dharmy jako niezrodzone.. Medytacja „na” pranę, nadi i bindu nazywana jest wewnętrznym tummo. Kiedy wewnętrzne czandali jest zsynchronizowane z zewnętrznym, czyli Mahamudrą, to prana, nadi i bindu podczas procesu spełniania rozpuszczają się w niedualistycznej błogości. Jest to znane jako uzyskanie wadżra ciała, wadżra mowy i wadżra umysłu. Czandali jest korzeniem czy też podstawą wszystkich pozostałych Jog.

Iluzoryczne ciało(tyb. gju-ly)
Iluzoryczne ciało(inaczej zwane przejawieniem) ogólnie dzieli się na trzy kategorie, a mianowicie: zwykłe iluzoryczne ciało, czyste iluzoryczne ciało oraz doskonale czyste iluzoryczne ciało. Wszechświat i jego zawartość(tzn: istoty) są podobne do iluzji, albowiem nie mają żadnej substancji w swej naturze. Wszystko pojawia się po prostu jak iluzoryczne ciało, jak sen, jak odbicie w lustrze i tym podobne. Zrozumienie tego i medytowanie nad tym pomaga odciąć światowe przywiązania i urzeczywistnić ostateczną prawdę. Ta praktyka jest znana jako iluzoryczne ciało. Wyższe tantry doprowadzają do zrozumienia, że pięć skandh, dwanaście dhatu i sześć zmysłów są czyste w swej naturze. Taka medytacja przemienia wszelkie zwykłe myśli w czyste myśli. Świat staje się mandalą czystych bóstw, gdzie formy są bóstwami i boginiami, dźwięki – mantrami, a myśli – pierwotną mądrością. Jednak nawet to czyste przejawienie nie ma substancji, a zatem jest iluzoryczne. Stąd też ta praktyka jest znana jako czyste iluzoryczne ciało.
Czyste iluzoryczne ciało wciąż jeszcze ma posmak „sztuczności”. Natomiast doskonale czyste iluzoryczne ciało jest spontanicznym, naturalnym doświadczeniem, zrodzonym z w pełni czystej prany i niedualistycznego pragnienia, by osiągnąć ostatnie z iluzorycznych ciał.

Joga Snów(milam)
Pierwszym etapem tej praktyki jest rozpoznanie w czasie śnienia, że jest to sen. Następnym etapem jest wykorzystanie snu jako pomocy w praktykowaniu różnych duchowych ćwiczeń, także tych, które dotyczą iluzorycznego ciała. Sny są następnie przemieniane w praktykę świetlistości. Regularna praktyka snów ma wielki wpływ na stan jawy. W efekcie praktykujący dochodzi do tego, że nie dostrzega już różnicy między snem, stanem jawy i śmiercią.

Świetlistość(ysel)
Praktyka Świetlistości uważana jest za esencję ścieżki. Świetlistość w tantrze jest spontaniczną, samopostrzegająca się naturą buddy, która może być widziana jedynie z ostatecznej intuicyjnej perspektywy czy najgłębszej medytacji. Chociaż chwilowy przebłysk świetlistości pojawia się w czasie umierania, omdlewania, ziewania i orgazmu, to jednak zwykle się go nie dostrzega. Techniki tu stosowane mają za zadanie pomóc w rozpoznaniu takich momentów, szczególnie we snach. Dlatego właśnie mówi się, że jogin medytuje nawet wtedy, gdy śpi. Świetlistość jest uważana za ostatni etap procesu spełniania anuttara joga tantr. Praktyka Świetlistości prowadzi bezpośrednio do doświadczenia sambhogakaji i  dharmakai.

Stan pośredni(bardo)
Stan pośredni bywa klasyfikowany na wiele różnych sposobów. Najbardziej znana jest klasyfikacja Marpy, gdzie bardo dzieli się na trzy rodzaje: stan pośredni pomiędzy narodzinami i śmiercią(życie), stan pośredni snu oraz stan pośredni stawania się(pomiędzy śmiercią a ponownym narodzeniem się). Praktyka Jogi Bardo dotyczy tego ostatniego okresu.
Po śmierci znajdujemy się w stanie pośrednim, gdzie posiadamy tak zwane „ciało mentalne”. Jest to ważny etap, gdyż silna reakcja w tym czasie przynosi natychmiastowy efekt, decydujący w jakiej sferze dana osoba się odrodzi.
„W naszym istnieniu doświadczamy pragnienia, niechęci  i pomieszania. Na skutek pragnienia stajemy się duchami, w wyniku niechęci – mieszkańcami „piekieł”, a w wyniku pomieszania – prymitywnym zwierzęciem. Z powodu tych trucizn zmuszeni jesteśmy błąkać się w nieskończoność w samsarze, a zatem jeśli uczynimy z nich ścieżkę, zgodnie z naukami Naropy, to przestaniemy się odradzać(w samsarze)”******.
Zalecane są tu trzy stopnie praktyki. Najlepszą z nich jest rozpoznanie świetlistości w chwili, gdy jest ona doświadczana w czasie śmierci. Następnym etapem jest praktyka ciała iluzorycznego, którą wykonuje się, gdy ciało mentalne oddzieli się od martwego ciała fizycznego. Jeśli obie metody zawiodą i praktykujący nie osiągnie wyzwolenia, stosuje wówczas techniki medytacyjne powstrzymujące przed wkroczeniem do sześciu sfer świata. Niektóre z nich zostały omówione w Księdze Śmierci.

Wyrzucenie świadomości(phoła)
Phoła znana jest jako nauka o tym, jak osiągnąć stan buddy bez medytacji. Istota tej praktyki polega na osiągnięciu stanu, w którym jesteśmy przygotowani na śmierć i możemy uniknąć odrodzenia się w niekorzystnej sytuacji. Praktyka phoła jest także podzielona na trzy etapy podobne do tych, jakie znajdujemy w bardo. Pierwszym etapem jest przekształcenie siebie w świetlistość. Drugim etapem jest urzeczywistnienie czystej natury i osiągnięcie iluzorycznego ciała. Ostatnim etapem jest przekształcenie ciała mentalnego w pierwotną mądrość guru i jidama w któregoś  z Buddów w Sukhavati. Te przygotowania czynione są w czasie życia, a samą praktykę phoła stosuje się w chwili, gdy pojawią się wszystkie oznaki śmierci. Urzeczywistniona osoba może pomóc komuś drugiemu w szczęśliwym odejściu z tego świata.

Należy tu zauważyć, że nie jest konieczne, by wszystkie Sześć Jog praktykować zawsze razem. Jednak właśnie jako całość stanowią one kompletną ścieżkę. Cztery pierwsze znane są jako podstawowe jogi, a dwie ostatnie jako ich dodatkowe odgałęzienie. Nie jest również powiedziane, że liczba takich praktyk musi wynosić sześć. Istnieją teksty, które wspominają o ośmiu jogach, dziesięciu lub innej ich liczbie, gdyż uwzględniają większą ilość dodatkowych odgałęzień. Jednak najbardziej znaną i popularną  wersją jest Sześć Jog Naropy.
                                                                       Bulletin of Tibetology 1982/1, Sikkim Research                                                                     Institute of Tibetology& other Buddhist Studies, Gangtok, Sikkim


* Kagju jest skrótem od ka-bab-szi-gju, co znaczy "Linia Czterech Przekazów".
** kape - spisane ustne pouczenia.
***tyb. tummo skt. czandali
**** tyb. tsa, lung, thigle
***** tyb. gju-lu skt. majadeha
******zbiór nauk Gampopy, vol.22 str. 30a

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz